Gele roest

Gele roest begint vaak met kleine circulaire haarden perfect afgebakend rond stadium eerste knoop van de tarwe. Op de bovenste bladeren tekenen zich strepen af tussen de nerven van kleine geelbruine sporenhoopjes. Chlorosevlekken zonder de hoopjes tussen de nerven kunnen eveneens worden vastgesteld. Na infectie ziet men eerst de ontwikkeling van de schimmel in de aangetaste plant en in zijn onmiddellijke omgeving waardoor in het veld de typische haarden van gele roest ontstaan. Deze haarden kunnen zich razendsnel over het ganse perceel verspreiden. Bladeren die zijn aangetast kunnen niet meer aan fotosynthese doen, sterven af en leiden dus tot aanzienlijke verliezen in opbrengst.

Gevoelige rassen zijn kwetsbaar voor een aantasting van gele roest.

Zaaidatum: percelen die laat gezaaid werden zijn minder gevoelig aan de ziekte.

Stikstof bevordert de ziekte door een dikkere stand van de tarwe te geven die opzich aanleiding geeft tot een warmer en vochtiger microklimaat. Daarentegen is een goede fractionering van de stikstof ongunstig voor de ziekte.

Opslag: tarwe-opslag onderhoudt de ziekte.

Tarwe na tarwe: op een perceel dat het jaar voordien gele roest heeft gehad, blijft het initiële inoculum voor de herinfectie aanwezig in het veld en kan zo leiden tot vroege infecties.

Zachte winters en/of koude, vochtige zomers met matige temperaturen (10 à 15 °C) zijn gunstig voor de ontwikkeling van gele roest.

Hoge temperaturen zijn ongunstig voor de ontwikkeling van de ziekte en negatieve temperaturen vertragen de ziekte zonder het inoculum te vernietigen.

Resistente rassen: het beste middel om de ziekte te bestrijden maar rasresistentie is veelal van korte duur.

Teelttechnische maatregelen: zoals een late zaai, bestrijden van de opslag en het respecteren van de teeltrotatie.

Chemische bestrijding geeft op zich geen problemen, specifieke behandelingen zijn op de markt. Het zijn ook hier de vroege aantastingen die pas laat worden opgemerkt die de grootste verliezen geven.